Alleen geboren...

Als jong meisje was ik altijd vrolijk, had ik vriendinnetjes, had ik plezier. En toch voelde ik me vaak alleen. Ook in vriendschappen.

Als ik er nu aan terug denk, heb ik me ook altijd wel alleen gevoeld in mijn gezin. Bij vrienden. In relaties. Alsof ik iets miste.

Het gevoel gehad dat ik het niet kon, alleen, altijd wel de behoefte gehad om iemand naast me te hebben. Of dat nu een vriendin was of een vriend. Alleen zijn kan ik goed en ook weer niet. Beetje dubbel, onrust op dit vlak.

Anderzijds had ik een enorme drang om te ervaren, doen, in de actie te zijn. Eigenlijk was niets mij te gek. Ik wilde leven! Ergens voelde ik dus ook hier wel onrust…

Ik heb geklommen, in klimhallen, maar ook tegen metershoge rotsen. Ik heb mijn motorrijbewijs en een aantal jaar motor gereden, heerlijk om zo af en toe even lekker het gas open te trekken! Op vakanties parapenten, kanoen, in ijskoude riviertjes zwemmen.

Ik heb 3 maanden gebackpacked door Australië, alleen. Ik heb daar paard gereden, uit een vliegtuig gesproken, gesurft, een enorme camper 2500 km van Alice Springs naar Cairns gereden, enz. Ik ben naar Bonaire geweest met mijn moeder. Naar Nieuw-Zeeland met mijn vader.

Het gevoel gehad dat ik moest léven, misschien wel voor 2!

Een aantal jaar terug kwam in een regressie naar voren dat ik niet alleen bij mijn moeder in de buik zat. Dit bleef niet helemaal hangen, ik ging door naar een ander stuk waar toen de nadruk op lag. Het drong dus niet echt tot me door.

Tot ik 1,5 jaar geleden een opstelling deed over het contact met mijn moeder. Ook hier kwam een ander stuk naar voren wat ik nu wel mocht voelen. Echt mocht voelen.

Ik heb dus inderdaad niet alleen bij mijn moeder in de buik gezeten. Ik heb een tweelingzus. Een tweelingzus die niet geboren is tegelijk met mij. Ze heeft eerder afscheid genomen van het leven, ergens tussen de 6-8 weken zwangerschap. Haar hartje heeft geklopt en toen moest ze weer gaan…

Tijdens deze opstelling werd het duidelijk, ze was er, ze is er! Wat kwam dit binnen… Echt zo enorm heftig! Ik heb zo enorm gehuild om haar, zoveel verdriet gevoeld om haar. Ik heb haar zo gevoeld, in de fysieke vorm van diegene die haar representeerde in deze opstelling. Ik heb haar gevoeld, aangeraakt, geknuffeld. Ik heb haar vast kunnen houden.

En ze is er nog steeds. Als ik aan haar denk is ze bij me. Gek, ik voel haar dan rechts naast me. Ik weet zeker dat ze er ook is als ik niet aan haar denk. Ze is er gewoon!

Ik heb een armbandje gekocht om haar fysiek bij me te voelen, nog beter. Lapis Lazuli is de steen die ik hiervoor heb uitgezocht, samen met de eigenaar van het winkeltje waar ik dit armbandje gekocht heb. Het klopt, het voelt fijn, ze is hier, bij me.

Alleen geboren… en toch niet alleen. Bijzonder…