We leven in het jaar 2020, dat te boek zal staan als een bizar jaar. Een jaar waarin Covid-19 de wereld over nam, ervoor zorgde dat we ervaren wat een lockdown is, weten hoe het is om je kinderen thuisonderwijs te geven, niet meer met elkaar mogen knuffelen en elkaar zelfs met een grote boog moeten ontwijken. Het jaar waarin afstand gecreëerd is.

Het is 1e kerstdag en eigenlijk wel relaxed. Mijn man wil graag een stukje fietsen. Het is heerlijk weer, dus ik snap het wel! “Helemaal goed, lekker doen!”Maar net daarvoor hadden we een kleine discussie gehad. Helemaal weer oke, maar toch, ik denk dat het hem daarin zit.

Afgelopen week had ik zo’n ellendige dag. Het heeft echt een paar dagen geduurd tot ik hierover kon schrijven. In mijn dagboek, op deze site, überhaupt.Ik stond op zich wel oké op, maar dat was al dubbel, omdat ze bij de buren al om 6.45u begonnen met klussen. Toen ik beneden kwam waren ze zo’n herrie aan het maken dat mijn 2 jongens aan het huilen waren met hun oren dicht. Ik was eigenlijk al klaar… Vervolgens kwam mijn man met 2 koptelefoons beneden en toen wilde dochterlief er natuurlijk ook een. Begrijpelijk, maar zij had er (voor zover ik kon zien) niet zoveel last van. Dan kun je het als ouder ook niet goed doen, toch?? 3 kids, 2 koptelefoons, dat is gedoemd te mislukken.

Een van mijn issues is mijn lijf, mijn body. Ik kan er niet naar kijken, ik walg van mezelf, ik snap niet wat mensen met mij moeten, alleen al vanwege mijn lijf. Bizar toch?En nu, na al die 42 jaren, is dit eindelijk aan het veranderen.Niet dat ik al van kind af aan body-issues had. Maar dat is zo rond mijn 15e toch wel ergens begonnen denk ik. Het is zelfs zo dat ik mezelf, als ik terugdenk aan mijn schooltijd, zie als een dik kind. En als ik dan daadwerkelijk kijk, zie ik iets heel anders. Ik zie namelijk een leuk, normaal kind op de foto’s, niets bijzonders en dat is dan eigenlijk wel bijzonder.

Begin april had ik een afspraak voor een ‘regressiesessie’ en ‘gidsontmoeting’. Dit had ik nog nooit gedaan, dus ik was een beetje zenuwachtig. Wat kan ik verwachten? Lukt het wel om terug te gaan naar een vorig leven? Lukt het om mee te gaan in haar verhaal? Lukt het me om in die lichte trance staat te komen? Zoveel vragen! Dus ik ben er maar gewoon aan begonnen.

Zojuist had ik het met mijn man over ‘in je kracht staan’. Dit is wel echt een van mijn thema’s, dat gedurende mijn hele leven aangeraakt wordt. De ene keer wat harder dan de andere keer…

Het zijn rare tijden en mijn gevoel gaat alle kanten op. De afgelopen weken zijn een ‘goede vriend van vroeger’ en mijn oma overleden. Hoe gek is dat? 2 compleet verschillende generaties. Dat was een vreemde gewaarwording…

In september 2022 ben ik naar een vrouwenretraite geweest. Het retraite in april was erg bijzonder, dus ik wilde graag terug naar deze prachtige plek. Dit resoneerde, dus ging ik!