Dankbaar Verlies

In december leerde ik een man kennen. Vanaf moment 1 was het ‘raak’. Die klik, bijzonder, nog nooit eerder meegemaakt.

We zijn op dat moment in elkaars leven gevlogen, samen in een achtbaan gestapt en die prachtige achtbaan heeft 5 maanden geduurd. 5 maanden in een rollercoaster. Zo bijzonder!

Alles was bespreekbaar, overal konden we het over hebben. We hebben elkaar leren kennen in no-time. We konden samen lachen en samen huilen. We hebben zoveel leuke dingen gedaan samen, wandelingen, weekendje weg, concert, hapje eten en… Alle liefdevolle knuffels, kussen en liefdevolle vrijpartijen. Ontelbaar keer hebben we de liefde bedreven…

Intense momenten, aangeraakt worden, echt aan-geraakt worden. Zowel in bed als daar buiten. We hebben elkaar mogen aanraken, aan-raken. Liefdevolle kwetsbaarheid en openheid... 

En nu is het afgelopen, de achtbaan is geëindigd, gestopt. Vrij plots kwam daar het einde in zicht en was het er ook ineens.

Wat een pijn, zo ontzettend veel pijn, soms onverdraaglijk. Het gemis, afscheid nemen van iemand die er nog gewoon is, alleen niet meer bij mij, niet meer voor mij.

Ik geloof niet dat ik al ooit eerder zo ontzettend veel gehuild heb in een week tijd. De tranen blijven komen…

En nu besef ik…

Alles was bespreekbaar omdat ik het bespreekbaar maakte en zo open was (hij ook!). Ik heb gelachen omdat ik dat toe liet. Ik heb gehuild omdat ik mezelf vrij voelde. Ik heb gelachen omdat ik mezelf zo voelde. Ik heb mezelf zo ontzettend mooi en sexy en leuk en lekker en aardig en vrolijk en enthousiast en nieuwsgierig en... gevoeld omdat dat in mij zat.

Hij heeft mij laten inzien dat ik dit allemaal al lang ben. Ik had hem nodig om het naar buiten te laten komen, maar het zat al lang in mij.

Ik ga hem missen, ik ga hem zo ontzettend missen! Alle leuke, mooie, bijzondere momenten ga ik zo enorm missen!

En het meest van alles was ik bang… Bang dat ik mezelf ga missen zoals ik me voelde als ik bij hem was…

Inzicht...

De afgelopen week heeft mij ook doen beseffen dat ik dat ik mezelf helemaal niet hoeft te missen, het zit namelijk allemaal al in me! Ik hoef het er alleen maar te laten zijn, naar boven te laten komen, mezelf te gaan zijn.

Ik ben leuk en mooi en sexy en ik heb humor en ik ben een tof mens en ik ben helemaal oké zoals ik ben! Yeah!

Hij heeft me dat laten zien, laten voelen, hij is de katalysator geweest om dit naar boven te halen. En daar ben ik hem echt, de rest van mijn leven, zo ontzettend dankbaar voor. Hij heeft geen idee hoe hij mijn leven heeft veranderd. Ik kan dat namelijk, ook nu nog steeds niet, in woorden omschrijven. Het is zo’n intens gevoel… Hij is mijn hart ingevlogen en dat plekje zal altijd voor hem zijn. 

De tranen komen nog steeds, elke dag, soms meerdere keren. Alleen zijn het nu geen tranen meer van gemis en verdriet, maar tranen van dankbaarheid.

Dankbaar dat ik weer meer mezelf mag zijn. Dat ik in de spiegel kan kijken en gewoon een ontzettend leuk tof mens ben. Dat ik nog beter weet wie ik ben en wat ik wil. Dat ik geen genoegen meer neem met minder. Dat ik het waard ben en dat eindelijk voel.

Ik zie mezelf...