Afscheid nemen

Het zijn rare tijden en mijn gevoel gaat alle kanten op. De afgelopen weken zijn een ‘goede vriend van vroeger’ en mijn oma overleden. Hoe gek is dat? 2 compleet verschillende generaties. Dat was een vreemde gewaarwording…

Mijn maatje van vroeger is plotseling overleden, thuis gevonden door familie. Getrouwd, 2 jonge kinderen, ineens geen man/vader meer. Ik ben zo ontzettend verdrietig geweest de afgelopen weken. En daar had ik dan ook weer een oordeel over. Want hoe close we vroeger waren, we spraken elkaar al jaren niet meer echt, heb ik dan recht op verdriet? Eerlijk gezegd maakte het me niet uit, want ik voelde het, in heel mijn lijf. En het mocht er zijn.
We hadden aan een half woord genoeg, als de een iets bedacht was de ander het er altijd mee eens, hij was altijd zo optimistisch en creatief, tikkeltje gek ook.
De uitvaart heb ik online gevolgd, zo fijn dat dat kon! En als ik die zo hoorde, is hij niets veranderd, wat een gemis! Ongelooflijk!
Hij leefde zijn leven alsof elke dag zijn laatste zou kunnen zijn. Met al zijn levenslust en energie en enthousiasme was hij er altijd voor iedereen. Altijd in voor grapjes en geintjes! Nooit was iets hem teveel, altijd bezig, gewoon ZIJN. En dan ineens…

Is daar het besef bij mij dat het leven eindig is en dat je eigenlijk moet leven alsof elke dag je laatste is. Maar hoe dan? Hoe doe je dat? Leven alsof elke dag je laatste kan zijn? Genieten van elk moment? Hoe deed hij dat? Hoe dan?

Vorige maand is ook mijn oma overleden. En als ik dat vergelijk met het verdriet dat ik bij mijn vroegere maatje voelde, voelde ik hier niets bij. Het was een gegeven. Het deed me bijzonder weinig. Maar er gebeurde wel van alles omheen. Het werd me weer eens haarfijn duidelijk in wat voor bizarre familie ik ben opgegroeid. Mijn broertje was namelijk aan het werk toen bekend werd dat ze overleden was en die mocht niets weten want dan zou hij zijn werkdag waarschijnlijk niet af kunnen maken… Serieus?? Echt waar?? Is dat de reden waarom hij niet mag weten waarom zijn oma overleden is? Omdat hij dan misschien verdrietig is en zijn werk niet meer naar behoren kan doen?
In tegenstelling tot mijn contact met mijn oma, wat al jaren tot het 0-punt gezakt was, zag mijn broertje mijn oma nog bijna wekelijks. Hoe zou het zijn als hij dit hoort van iemand anders dan zijn directe familie? Ik vind het ongelooflijk.

Dit is dus geresulteerd in een kleine familie-rel, want dat kan ik dus echt niet. Ik heb m’n schoonzusje gebeld en ze was helemaal in tranen. Samen besproken hoe we dit m’n broertje konden vertellen, want zij dacht er hetzelfde over, ze wilde alleen mijn ouders niet teleurstellen. Ik heb volledig alle schuld op me genomen en een pissige pa aan de telefoon gehad die vervolgens toch zijn excuus aan bood, want ergens had ik toch wel gelijk. Duh…

Het afscheid van mijn oma was mooi. Het raakte me vooral omdat andere mensen geraakt waren. Ze was blijkbaar voor andere mensen een heel mooi mens en dat is mooi.

Zelf ben ik uit het contact gestapt een aantal jaar geleden, of eigenlijk ben ik gestopt met het sturen van uitnodigingen voor de verjaardagen van de kinderen en dat resulteerde in het stoppen van het contact. De reden? Ze is bij onze jongste niet meer op kraamvisite geweest, terwijl 1 telefoontje genoeg had kunnen zijn. Geen kaartje gehad, niets. Ook niet op de daaropvolgende verjaardagen. Dus ik ben gestopt, tot woede van mijn moeder. Tja, als zij het zo belangrijk vind dat ik mijn oma uitnodig voor verjaardagen, dan kan ze er ook voor zorgen dat mijn oma dan een kaartje stuurt.

Bizar hoe 2 mensen uit het leven kunnen stappen en dat dat allemaal zo’n verschillende dingen met je kan doen.

En dan merk ik dat ik geleerd heb het afgelopen half jaar. Ik heb geleerd dat mijn verdriet er mag zijn, maar als het er niet is dan hoeft het ook niet. Dat is ook oké. Wat anderen daar dan ook van vinden.
En ik heb gemerkt dat ik echt mag gaan staan voor wat ik denk en voel. Ook al is dat niet wat mijn ouders vinden. Dit is mijn mening en daar mag ik voor uit komen. En als ik dat doe vanuit mijn hart, in verbinding met anderen, dan komt het ook goed!